1-  کانی‌‌های دیا مغناطیس[1]: در اجسام دیا مغناطیسی تمام پوسته‌‌های الکترونی پر هستند وهیچ الکترنی تکی وجود ندارد. هنگامی‌که چنین موادی در یک میدان مغناطیسی قرار می‌گیرند.مسیر‌های اوربیتال‌‌های الکترونی بصورتی می‌چرخد که یک میدان مغناطیسی در جهت مخالف میدان مغناطیسی اعمال شده به وجود می آید و در نتیجه مغناطیس‌پذیری اجسام دیا مغناطیس ضعیف و منفی است وتوسط آهن‌ربا دفع می‌شوند. کانی‌‌هایی که دارای این خاصیت هستند عبارتند از:کوارتز، فلوریت، هالیت، انیدریت، کلسیت، طلا، نقره و مس.(4)


2-   کانی‌‌های پارا مغناطیس[2]:  پوسته الکترونی در چنین موادی کامل نیست و الکترون ها در امتداد‌‌های متفاوتی قرار گرفته‌اند که اثر مغناطیسی آن‌ها تقریبا خنثی می‌شود وهیچ خاصیت مغناطیسی از خود نشان نمی‌دهد ولی اگر این اجسام در میدان مغناطیسی خارجی قرار گیرند متناسب با شدت میدان خارجی، بعضی از این گشتاورها خود را در  جهت گشتاور میدان خارجی قرار می‌دهند  و سبب پیدایش گشتاور مغناطیسی القایی در کانی خواهند شد. در نتیجه ضریب مغناطیس‌پذیری چنین موادی مثبت است.اما این اثر هنوز ضعیف است. (4)


3-  کانی‌‌های فرو مغناطیس[3]: بعضی از کانی‌ها هستند که اگر در یک میدان مغناطیسی خارجی H قرار بگیرند در آن‌ها میدان مغناطیسی القایی شدیدی بوجود می‌آید که شدت آن‌ها میلیون ها بار بیشتر از کانی‌‌های پارامغناطیس می‌باشد. چون سرگروه این کانی‌ها آهن است به آن‌ها کانی‌‌های فرومغناطیس گویند. در اجسام فرومغناطیس دو قطبی‌ها موازیند که تولید یک مغناطش (شدت مغناطیسی شدن) قوی خود بخودی می کنند که می‌تواند حتی در غیاب میدان مغناطیسی خارجی هم وجود داشته باشد.